عاشقانه :
.عشق لذّتی اغلب مثبت است که موضوع آن زیبایی است همچنین احساسی عمیق،
علاقهای لطیف و یا جاذبهای شدید است که محدودیتی در موجودات و مفاهیم ندارد و
میتواند در حوزههایی غیر قابل تصور ظهور کند
عشق و احساس شدید دوست داشتن، معانی زیادی را در بر دارد.
در بعضی از مواقع، عشق بیش از حد به چیزی میتواند شکلی تند و غیر عادی به خود
بگیرد که گاه زیان آور و خطرناک است و گاه احساس شادی و خوشبختی میباشد. اما
در کل عشق باور و احساسی عمیق و لطیف است که با حس صلحدوستی و انسانیت در
تطابق است
عشق نوعی احساس عمیق و عاطفه در مورد دیگران یا جذابیت بی انتها برای دیگران
است. در واقع عشق را میتوان یک احساس ژرف و غیر قابل توصیف انسانی دانست که
فرد آنرا در یک رابطه دوطرفه با دیگری تقسیم میکند. با این وجود کلمه «عشق» در
شرایط مختلف معانی مختلفی را بازگو میکند: علاوه بر عشق رمانتیک که آمیختهای
از احساسات و میل جنسی است، انواع دیگر عشق مانند عشق عرفانی و عشق افلاطونی،
عشق مذهبی، عشق به خانواده را نیز میتوان متصور شد، درواقع این کلمه را
میتوان در مورد علاقه به هر چیز دوست داشتنی و فرح بخش، مانند فعالیتهای
مختلف و انواع غذا به کار برد.
عشق از عشقه گرفته شده و آن گیاهی است به نام لبلاب، چون بر درختی پیچد آن را
بخشکاند. عشق صوری درخت جسم صاحبش را خشک و زرد رو کند، اما عشق معنوی بیخ درخت
هستی اعتباری عاشق را خشک سازد و او را از خود بمیراند. عشق در لغت افراط در
دوست داشتن و محبت تام معنی کرده اند.
در گذشته تصور میشد که واژهٔ عشق ریشهٔ عربی دارد. ولی عربی و عبری هر دو از
خانوادهٔ زبانهای سامیاند، و واژههای ریشهدار سامی همواره در هر دو زبان
عربی و عبری معنیهای یکسان دارند. و عجیب است که واژهٔ «عشق» همتای عبری ندارد
و واژهای که در عبری برای عشق به کار میرود اَحَو (ahav) است که با عربی
حَبَّ (habba) هم خانوادهاست. ولی دیدگاه جدید پژوهشگران این است که واژهٔ
«عشق» از iška اوستایی[۶] به معنی خواست، خواهش و گرایش ریشه میگیرد که آن نیز
با واژهٔ اوستایی iš به معنی «خواستن، گراییدن، آرزو کردن و جستجوکردن» پیوند
دارد. همچنین، به گواهی بهرام فرهوشی، این واژه در فارسی میانه به شکلِ išt
به معنی خواهش، گرایش، دارایی و توانگری است. خود واژههای اوستایی و سنسکریت
نام برده شده در بالا از ریشهٔ هندی و اروپایی(زبان آریاییان) نخستین یعنی ais
به معنی خواستن، میل داشتن و جُستن میآید که شکل آن aisskā به چم خواست، گرایش
و جستجو است. گذشته از اوستایی و سنسکریت، در چند زبان دیگر نیز برگرفتههایی
از واژهٔ هندی و اروپایی نخستین ais بازماندهاست.
فردوسی نیز که برای پاسداری از زبان فارسی از به کار بردن واژههای عربی
آگاهانه و هوشمندانه خودداری میکند ولی واژهٔ عشق را به آسانی و باانگیزه به
کار میبرد و با آن که آزادی سرایش به او توانایی میدهد که واژهٔ دیگری را
جایگزین عشق کند، واژهٔ حُب را به کار نمیبرد.
در زبان فارسی به کسی که دارای احساس عشق نسبت به کسی دیگر است، دلداده و به
کسی که مورداحساس عشق طرف دیگر است؛ دلبر یا دلربا میگویند. واژه عشق در
ادبیات فارسی به ویژه ادبیات غنایی، پایگاه و اهمیتی ویژه و والا دارد و بسیاری
از شاعران پارسی، درباهٔ عشق و عاشقی، وصف معشوق و سختیهای عاشقی، اشعاری با
ارزش ادبی والا دارند. همچنین گاهی اوقات، این کلمه درباره عشق انسان به خدا
نیز آمدهاست که در مقوله عرفان و مذهب میگنجد
اگر چه تعریف دقیق کلمه «عشق» کار بسیار سختی است و نیازمند بحثهای طولانی و
دقیق است، اما جنبههای گوناگون آن را میتوان از راه بررسی چیزهایی که «عشق»
یا عاشقانه «نیستند» تشریح کرد. عشق به عنوان یک احساس مثبت
(وشکل بسیار قوی «دوست داشتن») معمولاً درنقطه مقابل تنفر (یا بی احساسی محض)
قرار میگیرد و در صورتی که درآن عامل میل جنسی کمرنگ باشد و یک شکل خالص و محض
رابطه رمانتیک را متضمن باشد، با کلمه شهوت قابل قیاس است؛ عشق در صورتی که یک
رابطه بین فرد ودیگر افراد را توصیف کند که درآن زمزمههای رمانتیک زیادی وجود
دارد در مقابل دوستی و رفاقت قرار میگیرد؛ با وجود آنکه در برخی از تعریفها
«عشق» بروجود رابطه دوستانه بین دو نفر در بافتهای خاص تاکید دارد
«عشق» در معنای عام خود بیشتر به وجود رابطه دوستانه بین دونفر دلالت دارد. عشق
معمولاً نوعی توجه واهمیت دادن به یک شخص یا شیء است که حتی گاهی این عشق محدود
به خود نمیشود (مفهوم خودشیفتگی). با این وجود در مورد مفهوم عشق نظرات
متفاوتی وجود دارد. عدهای وجود عشق را نفی میکنند. عدهای هم آنرا یک مفهوم
انتزاعی جدید میدانند و تاریخ «ورود» این واژه به زبان انسانها و در واقع
اختراع آن را طی قرون وسطی یا اندکی پس از آن میدانند که این نظر با گنجینه
باستانی موجود در زمینه عشق و شاعری در تضاد است. عده دیگری هم میگویند که عشق
وجود دارد و یک مفهوم انتزاعی صرف نیست، اما نمیتوان آن را تعریف کرد و در
واقع کمیتی معنوی و متافیزیک است. برخی از روانشناسان اعتقاد دارند که عشق عمل
به عاریه سپردن «مرزهای خودی» یا «حب نفس» به دیگران است. عدهای هم سعی دارند
عشق را از طریق جلوههای آن در زندگی امروزی تعریف نمایند
تفاوتهای فرهنگی میان کشورها و اقوام مختلف امکان دستیابی به یک معنای همگانی
و فراگیر درمورد کلمه عشق را تقریباً ناممکن ساختهاست. در توصیف کلمه عشق ممکن
است عشق به یک نفس یا عقیده، عشق به یک قانون یا موسسه، عشق به جسم (بدن)، عشق
به طبیعت، عشق به غذا، عشق به پول، عشق به آموختن، عشق به قدرت، عشق به شهوت، و
یا عشق به انواع مفاهیم دیگر در نظر باشد و افراد مختلف برای افراد و چیزهای
مختلف درجه دوست داشتن متفاوتی را بروز میدهند. عشق مفهومی انتزاعی است که
تجربه کردن آن بسیار ساده تر از توصیفش است. به علت پیچیدگی مفهوم عشق و
انتزاعی بودن آن معمولاً بحث درمورد آن به کلیشههای ذهنی خلاصه میشود و
درمورد این کلمه ضرب المثلهای زیادی وجود دارد، از گفته ویرژیل یعنی «عشق همه
جا را تسخیر میکند» گرفته تا آواز گروه بیتلز یعنی «همه چیزی که به آن احتیاج
داری عشق است». برتراند راسل عشق را یک «ارزش مطلق» میداند که در برابر ارزش
نسبی قرار دارد.
کلید واژه های قالب وبلاگ :
قالب وبلاگ عاشقانه,قالب عاشقانه,قالب عشقولانه | قالب وبلاگ عشقولانه خصوصی | قالب وبلاگ عاشقانه